Een muzikale ontmoeting op de Ruta dels Monestirs

Op 16 mei stonden we plotseling midden in het bruisende oude centrum van Valencia, vlak bij de Mercado Central. Niet als toerist, maar als genodigden. Berrie was gevraagd om een concert te geven tijdens een expositie over de Ruta dels Monestirs (GR-236) – de pelgrimsroute die vijf kloosters met elkaar verbindt in het binnenland van Valencia. De expositie werd georganiseerd door Pablo en Carles, twee jonge studenten en kunstenaars met wie we een bijzondere geschiedenis delen.

​

Twee jaar eerder ontmoetten we hen voor het eerst in Llutxent, ons eigen dorp aan de route. Het was een warme middag bij Bar La Font. Ze zaten op het terras met hun rugzakken naast zich. Berrie vroeg of ze op weg waren naar Santiago de Compostela. Ze glimlachten en zeiden dat ze de Ruta dels Monestirs aan het wandelen waren. Ze waren de dag ervoor iets te fanatiek doorgelopen en nu eigenlijk te moe om verder te gaan. Een slaapplek hadden ze nog niet. We boden spontaan ons logeerkamertje aan, mochten ze niets vinden. Die middag hoorden we niets meer, maar ik had het kamertje toch maar klaargemaakt. En ja hoor – om 19.00 uur ging de telefoon: of het aanbod nog gold. Natuurlijk!

​

Vanaf dat moment groeide er een warme vriendschap. Pablo en Carles wonen en studeren in Valencia, maar komen regelmatig terug naar deze streek – voor de rust, de natuur, de geschiedenis, en de spiritualiteit die deze route ademt.

De Ruta dels Monestirs – ook wel "El Pas del Pobre" genoemd – verbindt vijf historische kloosters over een afstand van zo’n 90 kilometer:

1. Sant Jeroni de Cotalba in Alfauir – een gotisch klooster omgeven door tuinen.

2. Corpus Christi in Llutxent – het klooster in ons eigen dorp, met een rijke theologische traditie.

3. Santa Maria de la Valldigna in Simat – ooit een machtig cisterciënzerklooster.

4. Convent d’Aigües Vives in Carcaixent – gelegen in een groene vallei.

5. Monestir de la Murta in Alzira – verscholen in het natuurgebied La Murta.

 

En nu, twee jaar na onze eerste ontmoeting, hadden Pablo en Carles bedacht dat Berrie muziek kon maken voor de opening van hun expositie over deze bijzondere route. Berrie ging direct aan de slag. Op basis van hun namen en een muzikale interpretatie van de GR-236-routecode componeerde hij voor ieder een uniek stuk. De expositie vond plaats in een prachtige sala d'exposicions, midden in het historische centrum van Valencia. De ruimte vulde zich met jonge, creatieve mensen – medestudenten, schrijvers, vormgevers – allemaal open, geïnteresseerd en vol energie. Berrie’s improvisaties werden enthousiast ontvangen. En als kers op de taart zongen we samen “Oh dichosa ventura”, dat Pablo beschouwt als hét lied van de route.

 

We waren eigenlijk moe – die ochtend hadden we nog de gasten van onze zangvakantie uitgezwaaid – maar de sfeer, de mensen, de kunst en de muziek gaven ons nieuwe energie en inspiratie. Het werd een onvergetelijke avond.