Terug met een auto vol onderbroeken

Soms dwingt het leven je om los te laten, ook wat je lief is.

We zeggen altijd lachend dat we alleen een auto vol onderbroeken en muziekinstrumenten hebben. We hebben geen schulden en geen bezittingen.

Het is een bewuste keuze om met zo weinig mogelijk spullen zoveel mogelijk te doen.

Alles moet in de auto passen, zodat we, als we daar zin in hebben, weer kunnen vertrekken. Al vier jaar gaat dat goed. We missen niets. Het geeft juist een bevrijdend gevoel: alles opgeruimd, overzichtelijk, licht.

Minder spullen, meer ruimte

Toch is het grappig hoe snel je ongemerkt weer begint te verzamelen. Vooral kleding en schoenen. Ook al vragen we onszelf bij iedere aankoop af: hebben we dit echt nodig?

Het is lastig iets weg te doen als het nog goed is, ook al draag je het niet meer. Maar bewaren is geen optie meer voor ons. Dan gaat het in de tweedehandskledingbak.

Ons ontspulde leven is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Het begon zo’n tien jaar geleden, toen Thomas (toen net 16 jaar) besloot zijn eigen pad te volgen en zich aanmeldde bij de World Class Academy.

Toen vonden we dat doodeng — nu weten we: het was de beste beslissing ooit.

Er ging een map mee met alle documenten voor onderweg, keurig op volgorde per land. De World Class Academy reist de wereld rond: de leerlingen krijgen les aan de waterkant, stappen daarna in hun kajaks en trekken van plek naar plek. Ze leren hun spullen efficiënt inpakken en overzicht houden.

Toen Thomas weer thuiskwam, was het verschil meteen zichtbaar. Zijn kamer altijd opgeruimd, alles klaar voor vertrek. Dat gaf rust en ruimte, ook in zijn hoofd.

Nu, jaren later, is hij een succesvolle ondernemer met een opgeruimd huis. We zijn ongelooflijk trots op hem — en we leren nog steeds van elkaar.

En dan ineens… alles weg

Maar nu even terug naar onze instrumenten, die ineens weg waren. Er ging zoveel door ons heen: boosheid, schuldgevoel, teleurstelling in de mensheid, maar vooral verdriet. Elk instrument heeft zijn eigen verhaal — vooral de accordeons, maar ook de tanpura.

Het verhaal van Victoria is extra bijzonder; dat gaan we samen met haar moeder uitwerken. Ze is nu op de fiets onderweg van Tilburg naar Llutxent! Hoe dapper is dat? We volgen haar via Polar Steps en hebben regelmatig contact.

En daar sta je dan, naast een leeggeroofde auto. De politie heeft geen tijd — wat we ergens ook begrijpen — maar het blijft een bittere pil.

Gelukkig duurde dat gevoel niet lang. Door de daadkrachtige hulp van vrienden en familie konden we deze gebeurtenis toch een positieve draai geven. We grapten zelfs dat we nu écht alleen nog onderbroeken hadden.

Wat echt overblijft

We leven nog steeds, met onze neuzen op de realiteit gedrukt. Voorzichtiger onderweg, alerter, het vertrouwen een beetje beschadigd. Maar gelukkig deugen de meeste mensen wél.

Nog steeds helpen mensen ons zoeken naar de accordeons — en vooral naar Victoria.

Er gaat geen dag voorbij zonder te zoeken en te hopen op een spoor. Want deze instrumenten zijn uniek, en ooit, dat weten we zeker, komen ze terug naar waar ze horen.

En ondertussen rijden we verder. Met onze auto vol onderbroeken, muziek, herinneringen — en het vaste vertrouwen dat je nooit kwijt kunt raken wat echt van waarde is.

#minimalisme #reizen #muziek #leveninvrijheid #vertrouwen