Wachten zonder haast

Gisteren besefte ik me hoeveel we al verspaansd zijn. We hadden een gezellige barbecue avond bij ons in de tuin met een Spaanse familie — urenlang aan tafel, praten, lachen, eten, zonder dat het gesprek stokte of de taalbarrière in de weg zat. Wat natuurlijk heel veel helpt is de muziek. Berrie speelde zijn beroemde Pulpo lied en op verzoek ´Your song´ van Elton John. Muziek raakt en verbindt, het is een universele taal. Na afloop van deze geslaagde avond dacht ik ineens: ik voel me hier echt thuis.

Een mooi voorbeeld van dat verspaansd zijn merk ik ook op onverwachte momenten. Zoals in de rij bij de supermarkt. Vroeger zou ik ongeduldig worden, gaan wiebelen, op mijn telefoon kijken en mezelf helemaal opvreten. Maar hier? Hier wacht je gewoon. Rustig. Niemand moppert, niemand zucht. Als iemand iets vergeten is, loopt die persoon op zijn gemak terug. De rest wacht. Want wat is nou eigenlijk het probleem?

Er wordt gepraat, gezwegen, geglimlacht. Soms gebeurt er helemaal niets — en juist dat lijkt hier prima te zijn.

Dat gevoel — dat wachten geen verlies is, maar ruimte — is nieuw voor me. Of in elk geval: herontdekt. In onze wereld waarin alles snel, efficiënt en geoptimaliseerd moet zijn, voelt wachten vaak als tijdverspilling. Maar hier in Spanje leer ik dat het ook iets anders kan zijn. Een pauze. Een moment van rust. Een kans om even gewoon te zijn.

Ik moet denken aan Wachten op Godot, het absurdistische toneelstuk van Samuel Beckett. Twee mannen wachten op iemand die nooit komt. Ze weten niet wie het is en ook niet precies waarom, maar ze blijven. En terwijl ze wachten, gebeurt er van alles: ze praten, filosoferen, herhalen zich, vervelen zich. Het wachten is het verhaal.

En dus wacht ik. In de rij, op de markt, zonder haast, in het moment open voor wat zich aandient. Espero, espero.....