Eerste gast

“En kom je me dan ook van het vliegveld halen?”. “Natuurlijk”, zeg ik. “Mits jij een auto wilt huren.”

Onze eerste gast zit achter in onze auto en we rijden van het vliegveld Valéncia naar ons dorp.

“Best wel spannend”, zegt ze. “Ik weet niet zo goed wat ik moet verwachten”.

Nou dat is precies de bedoeling. Verwacht maar niks, je bent hier nu. Niks moet, alles kan.

Dat klinkt voor mij heel normaal en eenvoudig, maar het blijkt niet normaal te zijn, eenvoudig wel.

We hebben de logeerkamer in orde gemaakt en bij aankomst drinken we eerst wat. Daarna is er ruimte om te landen. Het is de perfecte plek om tot rust te komen, maar dan ook echt. En hoe doe je dat dan, tot rust komen, je bent niet voor niets hier. Je wilt er alles uithalen. Alles?! Dat wordt lastig in 10 dagen. Ik heb ook geen idee hoe je dat moet doen. Het komt zoals het komt.

Net als bij die wandeling door de kloof, die ikzelf daarvoor pas 2 keer heb bezocht. Ik zie een vrouw, die kind wordt en wil ontdekken. Iets wat ik ook bij mezelf herken. “En wat is daar dan?”, vraagt ze. “Geen idee”, zeg ik naar waarheid. We besluiten het begroeide pad te volgen. Na wat geklauter komen we in een grot. Er liggen allerlei rotsblokken op de grond. “Kijk”, zegt ze. “Daar boven is licht, daar moet een uitgang zijn”. En voor dat ik het weet, klimt ze naar boven. “Wil jij hier wachten om me op te vangen?”, vraagt ze. “Oké”, zeg ik. Met speels en kinderlijk gemak klimt ze naar boven. “Ik ben boven”, roept ze. “Probeer ook maar naar boven te klimmen”. Dat doe ik en na verloop van tijd kruip ik door een kleine spleet die uitkomt bij een nieuwe grot. Het geeft een heel voldaan gevoel om deze plek op deze manier te bereiken. Ik laat haar met rust en zit op een rotsblok met uitzicht over de vallei. Na een tijdje verlaten we de grot via een andere weg. Het gat waardoor we naar boven zijn gekropen oogt ook veel minder aanlokkelijk om daar ook weer door naar beneden te gaan. Één keer door dit “geboortekanaal” lijkt me wel even voldoende.